A síndrome do caracol

-E lo, ¿cres que tirando anaquiños de pan duro, atoparei o camiño de volta a casa?.

-Abofe que sí. O avó Xoan sempre o dicía.

-¿E se os levan os paxaros, ou os comen os esquíos, ou amolecen coa chuvia, ou se agachan tra-los madeiros das noceiras?.

-Entón busca outros lugares. Haiche centos de camiños, meu neno bonito, outros recunchos, meu ben.

   Mira para o caramuxo, sempre na procura doutras cunchas onde abandoarse  . Atoparás a túa, eiquí ou acolá, prométocho, confía en min. Cerca e lonxe das ondas do mar, preto do calor dunha lareira, ó carón dunha lámpada co resplandor do ámbar. Pero o que definitivamente fará del o teu fogar, serán as historias que leas nel e os cadros que poñas nas paredes, os almorzos polas mañás, as merendas no serán, os romances da nocturnidade, os choros e os sorrisos, o delicioso arume do teu devenir cotián.